Η ομάδα της Νέας Αγχιάλου ιδρύθηκε επίσημα το 1952 και έγινε μέλος της ΕΠΟ το 1960. Ωστόσο, άρχισε την πορεία της λίγο μετά τη γερμανική κατοχή, το 1945, όταν μία παρέα 15χρονων και 16χρονων φίλων αποφάσισαν να οργανώσουν ομάδα στο αγαπημένο τους άθλημα, το ποδόσφαιρο.

 

Η ίδρυση του Πυράσου έγινε από μία παρέα μαθητών του Γυμνασίου Αλμυρού το καλοκαίρι του 1945. Οι Γεώργιος και Κυριαζής Μπουρτζής, Παναγιώτης και Γεώργιος Ζαράρης, Επαμεινώνδας Κόκκινος, Ευθύμιος Τόλιας, Γεώργιος Αράπογλου, Ντίνος και Λάκης Αναστασόπουλος, Ιωάννης Ιλτζόγλου, Νικόλαος Κόκκινος, Τάκης Κάρλος, αλλά και άλλα μέλη της παρέας ήταν αυτοί που «γέννησαν» την ιδέα δημιουργίας μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, κατά τη διάρκεια μιας από τις συνηθισμένες τους μαζώξεις στα «Βραχάκια», εκεί που σήμερα βρίσκεται το λιμανάκι της Νέας Αγχιάλου. Ο Πύρασος ιδρύθηκε σε ρομαντική βραδιά με πανσέληνο! Το σύλλογο «βάφτισε» ο Ευθύμιος Τόλιος που πρότεινε το όνομα Πύρασος, κάτι που έγινε ομόφωνα δεκτό αφού άρεσε περισσότερο από τις άλλες προτάσεις, Αστραπή, Κεραυνός, Θύελλα κ.α.

Η «ευλίμενος Πύρασος μεταξύ «Άλου (Αλμυρού) και Πύρας άκρας» ήταν κατά τον Στράβωνα το επίνειο των Φθιώτιδων Θηβών, πρωτεύουσας του κράτους των Μυρμηδόνων. Με σαφή αναφορά στα εθνικά μας χρώματα, προτιμήθηκε το μπλε και το άσπρο, ενώ τα πρώτα ρούχα έφεραν ένα «Π» ως έμβλημα. Οι πρώτοι αγώνες δόθηκαν απέναντι σε ομάδες από άλλες πόλεις, για την παρέα που προσπαθούσε να αναλάβει τα λειτουργικά έξοδα της ομάδας.

Το 1952, ο Πύρασος αναγνωρίστηκε επίσημα από το Πρωτοδικείο Βόλου υιοθετώντας το νέο του σήμα, την Αργώ, που φέρει ως και τις ημέρες μας. Ωστόσο, η αναγνώριση και η εγγραφή στα μητρώα της ΕΠΣΘ και της ΕΠΟ ήρθε 8 χρόνια αργότερα. Σε συνεδρίαση της Ομοσπονδίας στις 11-2-1960, γίνεται επίσημα μέλος της. Πρώτος πρόεδρος ήταν ο Πασχάλης Πασχαλούδης, με αντιπρόεδρο τον Γεώργιο Τόλια, γενικό αρχικό τον Δημήτριο Διαμαντή, γενικό γραμματέα τον Γεώργιο Μπουρτζή, ταμία τον Νικόλαο Κουτσοβασίλη, έφορο τον Ευάγγελο Διαμαντένια και μέλος τον Ευάγγελο Φασούλα. Αυτή ήταν η σύνθεση του πρώτου επίσημου Δ.Σ. όπως προέκυψε από τις αρχαιρεσίες στις 24 Ιανουαρίου 1960.
Η αγωνιστική περίοδος 1960-61 βρίσκει τον Πύρασο στη Γ’ Τοπική κατηγορία με προπονητή τον Σωκράτη Οικονόμου, παλιά μεγάλη δόξα του Παγασητικού. Οι αγώνες διεξάγονταν στον «αλωνότοπο» που βρίσκονταν στη θέση του σημερινού Δημαρχείου της πόλης, κάθετα στο δρόμο προς Βόλο, με ψαράδες να επιστρατεύονται με βάρκες για να βγάζουν συχνά πυκνά την μπάλα από τη θάλασσα.

 

Πρώτη χρονιά στο πρωτάθλημα και πρώτη επιτυχία για το σύλλογο, που φθάνει στο διπλό τελικό των υποομίλων για την άνοδο, με αντίπαλο τον Απόλλωνα Βόλου. Πρώτο ματς στη Ν. Αγχίαλο στις 23-4-1961 και ο Πύρασος νικάει 7-1, σε ένα ματς που παρακολούθησε και ο Μητροπολίτης Δημητριάδος, Δαμασκηνός! Ο Δαμασκηνός ήταν επίτιμος πρόεδρος του Πυράσου και είχε αναλάβει τα πλήρη έξοδα της κλινικής για την αποθεραπεία του ποδοσφαιριστή Στέφανου Καραμπετιάν. Η «ομάδα του Δεσπότη» όπως της είχαν κολλήσει το παρατσούκλι, νίκησε και στο Βόλο, με 2-1 και προκρίθηκε στο μεγάλο τελικό της κατηγορίας. Επόμενο εμπόδιο αυτό του ΑΟ Παλαιομοναστηρίου Τρικάλων. Ο Πύρασος έχασε στο γήπεδό του 4-3, αλλά νίκησε εκτός με 4-2. Διεξήχθη και τρίτο ματς που έγινε στη Φιλιππούπολη της Λάρισας, έληξε 0-0 και έδωσε την άνοδο στον Πύρασο λόγω καλύτερης διαφοράς τερμάτων στις δύο πρώτες αναμετρήσεις!

Εκτός του ποδοσφαίρου, οι αθλητές του Πυράσου διακρίνοντας σε όλα τα αθλήματα. Κολυμβητικοί αγώνες, στίβος, ποδηλασία ήταν ανάμεσα στις δραστηριότητες του σωματείου, ενώ αξέχαστες σε όσους τις έζησαν, έμειναν οι χοροεσπερίδες που γίνονταν κάθε χρόνο στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Το 9-1 επί του Απόλλωνα Βόλου στις 28-2-1962 είναι μία από τις μεγαλύτερες νίκες για τον Πύρασο.

Είναι η εποχή που τους αγώνες της ομάδας παρακολουθεί το …μισό χωριό, ενώ εξαιτίας επεισοδίων σε παιχνίδι με τον Αστέρα Ριζομύλου, το γήπεδο κρίθηκε ακατάλληλο από κλιμάκιο της ΕΠΟ που επισκέφθηκε τη Νέα Αγχίαλο. Ξεκίνησαν αμέσως εργασίες ανέγερσης καινούργιου, στη θέση που βρίσκεται και το σημερινό, δίπλα στη θάλασσα και σε ένα χώρο που μπαζώθηκε αφού χρησίμευσε ως νεκροταφείο μεγάλων ζώων!

Ιστορική είναι η 9η Σεπτεμβρίου 1962, όταν ο Πύρασος φιλοξένησε σε φιλικό αγώνα την 16η Μεραρχία Άγγλων Αλεξιπτωτιστών με τελικό σκορ 1-1, σε ένα ματς που οι Αγχιαλίτες έπαιξαν με διαφήμιση τσιγάρων στη φανέλα τους! Οι φίλαθλοι υποδέχθηκαν τους ξένους αντιπάλους «με αναψυκτικά και ωραιότατη ανθοδέσμη» κατά τον Τύπο.

Στις 4 Απριλίου 1965, Κυριακή, έγιναν τα εγκαίνια του νέου γηπέδου με το φιλικό αγώνα Πύρασος-Τοξότης (οι φιλοξενούμενοι νίκησαν 0-1 με γκολ που επιτεύχθη στο τέλος του ημιχρόνου με το χέρι!), με τους θεατές να πίνουν βερμούτ οινοποιείου Αγχιάλου σύμφωνα με τα ρεπορτάζ και τις μαρτυρίες της εποχής.
Η ομάδα συνεχίζει όλα αυτά τα χρόνια την αξιόλογη πορεία της στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΘ και η μοίρα της παίζει τραγικό παιχνίδι στις 23 Φεβρουαρίου 1969, την πιο «μαύρη» ημέρα στην ιστορία του Πυράσου. Σε αγώνα με τον Ηρακλή στο γήπεδο της Νίκης, ο τερματοφύλακας Στέλιος Μαλτέζος βρίσκει τραγικό θάνατο σε διεκδίκησης της μπάλας με τον αντίπαλο Μπακρατσά «την ενδεκάτην πρωινήν της Κυριακής». Η εφημερίδα «Τα Νέα» της 25ης Φεβρουαρίου αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο νεαρός τερματοφύλακας του Πυράσου «θυσιάστηκε για ένα γκολ».

Ως ελάχιστο φόρο τιμής στον Στέλλιο Μαλτέζου, το τότε συμβούλιο της κοινότητας Ν. Αγχιάλου έδωσε το όνομά του στην οδό που περνάει μπροστά από το γήπεδο. Το τραγικό συμβάν «πάγωσε» για αρκετό καιρό τον Πύρασο, αλλά το 1971 κέρδισε το πρωτάθλημα της Β’ Κατηγορίας και πήρε την άνοδο για πρώτη φορά στην Α’ Τοπική. Απόρροια της ανόδου, αποτέλεσε η περιτοίχιση του γηπέδου που στοίχισε περίπου 70.000 δραχμές (γκρεμίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990). Τον Απρίλιο του 1971, στις 24 του μηνός, ο Πύρασος ηττήθηκε 3-1 από τη Λαυρεωτική που είχε στις τάξεις της τον νεαρό Βαμβακούλα κι άλλους ποδοσφαιριστές που έκαναν αξιόλογη καριέρα, ενώ δύο χρόνια αργότερα, το 1973, έχασε τη ζωή του σε εργατικό ατύχημα ο παίκτης Χρήστος Οικονόμου.

Ο Πύρασος αποτελεί παραδοσιακή δύναμη, έπαιξε κυρίως στην A’ Κατηγορία με λίγες παρενθέσεις στη Β’ τοπική. Tη σεζόν 2007-08 έκοψε πρώτος το νήμα στην Α’ Μαγνησίας με εντυπωσιακή πορεία που ολοκληρώθηκε με 29 νίκες, 4 ισοπαλίες και 1 ήττα, παίρνοντας επάξια την άνοδο στη Δ’ Εθνική. Στην πρώτη του συμμετοχή στο Περιφερειακό πρωτάθλημα, ο Πύρασος εξασφάλισε άνετα την παραμονή τερματίζοντας στη 10η θέση του 4ου ομίλου, ενώ στη δεύτερη είχε ακόμα καλύτερη πορεία, όντας από την αρχή στην πρώτη πεντάδα, τερματίζοντας τελικά 9ος. Στις 10 Μαρτίου 2010 κέρδισε 3-1 στο Πανθεσσαλικό Στάδιο τον Ρήγα Φεραίο και κατέκτησε το τρόπαιο του Κυπέλλου ΕΠΣΘ. Τη σεζόν 2010-2011, το ξεκίνημα δεν ήταν καλό, αλλά η τελευταία ήττα στο πρωτάθλημα σημειώθηκε στις 5 Δεκεμβρίου. Έκτοτε, ο Πύρασος συμπλήρωσε εντυπωσιακό σερί 16 αγωνιστικών χωρίς ήττα τερματίζοντας στην 4η θέση της Δ’ Εθνικής. Μία σειρά από ατυχίες και εξωγηπεδικοί παράγοντες είχαν ως απόρροια τον υποβιβασμό από τη Δ’ Εθνική ύστερα από τέσσερα χρόνια.

Την αγωνιστική περίοδο 2012-13, ο Πύρασος συμμετείχε στην Α’ ΕΠΣΘ και κατέκτησε τον τίτλο με συνολικό απολογισμό 25 νίκες, 4 ισοπαλίες και μόνο 1 ήττα. Είχε δώδεκα βαθμούς διαφορά από τη 2η θέση παρ΄ ότι ξεκίνησε το πρωτάθλημα με τιμωρία -2 από την περασμένη περίοδο. Πέτυχε 81 τέρματα και δέχθηκε μόνο 10, με τις καλύτερες επιδόσεις της κατηγορίας, ενώ διατήρησε το αήττητο για 27 αγωνιστικές.
Δεύτερο συνεχόμενο νταμπλ σε τοπικό επίπεδο το 2013-2014, με την ομάδα να γράφει ιστορία! Παρά την απουσία του βασικού επιθετικού Π. Κοντοβά που τραυματίστηκε στη 2η αγωνιστική, ο Πύρασος ήταν και πάλι πρωταθλητής με 76 βαθμούς, ενώ κατέκτησε και το Κύπελλο στον τελικό κόντρα στον Θησέα. Εντυπωσιακή ήταν η αμυντική επίδοση καθώς διατήρησε την εστία του απαραβίαστη σε 24 αγώνες (από τους 30). Στον πρώτο γύρο, ο Πύρασος δεν δέχθηκε γκολ εντός έδρας, στο δεύτερο γύρο δεν δέχθηκε γκολ εκτός έδρας!
Στο πρωτάθλημα πρωταθλητριών ΕΠΣ, δηλαδή τα μπαράζ ανόδου, ο Πύρασος τερμάτισε αήττητος στην 1η θέση και κατέγραψε τη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας του, την άνοδο στη Γ’ Εθνική. Κατά σειρά κέρδισε 3-1 την ΑΕ Περίστασης εντός έδρας, μετά είχε τρία συνεχόμενα ματς εκτός έδρας με νίκη 2-1 επί του ΑΟ Σελλάνων, ισοπαλία 1-1 στη Γιάννουλη κόντρα στη Δήμητρα και νίκη 4-2 επί της ΑΕ Περίστασης. Στα δύο τελευταία ματς στη Ν. Αγχίαλο, έφερε 1-1 με τον ΑΟ Σελλάνων και κέρδισε 1-0 τη Δήμητρα Γιάννουλης.
Στις 4 Ιουνίου 2014 διεξήχθη ο νικηφόρος αγώνας με την ομάδα της Γιάννουλης που σφράγισε τη μεγάλη επιτυχία, με το γκολ να σημειώνεται από τον Λεωνίδα Γκάγκα.

Η σεζόν 2014-2015 βρήκε τον Πύρασο να αγωνίζεται για πρώτη φορά στη Γ’ Εθνική, την τρίτη εθνική κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου! Η αρχή έγινε στις 14 Σεπτεμβρίου 2014 με εντός έδρας νίκη 2-0 επί των Λευκαδίων. Η ομάδα, ύστερα από ένα εντυπωσιακό δεύτερο γύρο, τερμάτισε στην 6η θέση του 2ου ομίλου. Ήταν η μοναδική που κέρδισε τον πρωταθλητή ΑΟ Τρίκαλα, απέσπασε εκτός έδρας ισοπαλίες στην έδρα των ομάδων της πρώτης τετράδας, ενώ κόντρα στο δευτεραθλητή Καραϊσκάκη έφερε 3-3 στην Άρτα. Μακρυά από τη Νέα Αγχίαλο, ο Πύρασος ηττήθηκε μόνο στην πρώτη και την προτελευταία έξοδό του! Αήττητο σερί από την 14η έως και την 21η. Ο συνολικός απολογισμός ήταν 13 νίκες, 10 ισοπαλίες και 7 ήττες. Εντός έδρας 8 νίκες, 2 ισοπαλίες, 5 ήττες, εκτός έδρας 5 νίκες, 8 ισοπαλίες και 2 ήττες. (σημ. οι τρεις νίκες στα “χαρτιά”).